waar sta ik nu eigenlijk

Een ochtend waarin de wekker alweer 6 keer afgegaan is voordat ik aanstalten kan maken om uit bed te komen. Eenmaal beneden heb ik even de smaak te pakken, even de wasmachine aan, even het ontbijt klaar zetten voor mijn dochter en haar broodtrommeltje klaar maken, wat ik normaal gesproken de avond van te voren doe. Maar dit lukte gister niet meer. Na alle prikkels van mijn verjaardag werd ik overvallen door vermoeidheid. Dus maar op tijd in bed in de hoop dat het vandaag weer een beetje beter zou gaan. 

Toen mijn dochter de deur uit was, zei mijn lijf. Zo! dit is klaar en nu plat! alle kracht en energie trok uit mijn lijf. Mijn benen voelde slap, en een voorzichtige hoofdpijn kwam om het hoekje om te laten weten dat dit genoeg is voor vandaag. Maar toen ik naar buiten keek en de mooie witte wereld zag, het zonnetje wat deze wereld nog mooier maakte.. dacht ik nee.. nee.. ik wil niet weer een dag wegslapen. Ik wil niet weg zakken in alle klachten die komen opzetten.. 

waarin wandelen een te grote stap was voor vandaag bedacht ik mij dat dit niet hoeft te betekenen dat ik weer een dag door moet brengen op de bank. Ik wil er uit! ik wil mijn huis even uit.. ik besloot in de auto te stappen de zonnebril op te zetten om de prikkels van het licht te dempen en even een kopje koffie te gaan halen. dit is mijn geniet momentje van vandaag. even niks, alleen koffie drinken in alle rust en met het moois wat de natuur vandaag te bieden heeft. 

Terwijl ik mijn auto parkeer op de parkeerplaats komen mijn gedachtes vrij.. Waar sta ik nu eigenlijk? wat als dit schrijven mij kan helpen, wat als de focus op de mooie kleine momentjes mij gaan helpen om een weg te vinden naar herstel.. 

vanuit die gedachte besloot ik vandaag even aandacht te besteden aan waar ik nu sta. Om over een poosje terug te kunnen kijken naar de stappen die ik gezet heb en wat dit schrijven mij heeft opgeleverd in mijn herstel. 

Er zitten 24 uur in een dag.. als ik even ga rekenen.. dan slaap ik gemiddeld 16 uur op een dag. dus dat betekend dat ik verdeeld over de dag 8 uur wakker ben. 

Ik kan lichte activiteiten doen van 15 min, na die 15 min voel ik een grens. Deze grens word aangegeven door of verzuringen in mijn spieren,  het gevoel van vermoeidheid die op begint te zetten, hoofdpijn, of mijn brein die storing krijgt in de vorm van niet meer op woorden kunnen komen, vergeten waar ik mee bezig ben, gesprekken niet meer kunnen volgen.

Tegen die 15 min aan activiteiten staat een gemiddelde rust van een uur tegen over. waarvan ik dus sochtends, smiddags ook echt 2 uur lig te slapen en geregeld tijdens het uurtje rust ook lig te slapen, gemiddeld ben ik max 2 uur actief bezig verdeeld over dag. dit actief bezig zijn is verdeeld in cognitieve bezigheden zoals deze blog bijhouden, een spelletje met mijn  dochter, een gesprek met mijn vriend of vriendinnen via whatsapp. maar ook huishoudelijke activiteiten bijvoorbeeld de was doen, een deel van het huis stofzuigen, douchen.  

Maar wat gebeurd er dan als ik over die grens ga? zoals afgelopen weekend even uit eten. Mijn lijf lijkt dit te registreren als stress. met als gevolg een force toenamen aan klachten.. ik begin mij steeds meer te verdiepen in het zenuwstelsel en neuroplasticiteit. Wat inhoudt dat je brein zich continu ontwikkeld en nieuwe paden aan legt.

ik ben mij er nu van bewust dat door mijn trauma's van vroeger mijn stress level hoog was. Dat mijn stresssysteem dagelijks aansloeg, wat nou als de covid besmetting de druppel was en het stresssysteem via mijn lijf een manier gevonden heeft om mij tot stilstand te brengen. om mij te beschermen tegen stress. Wat nou als mijn brein mij vertelt dat elke activiteit die ik doe niet veilig is en zich dit uit door fysieke klachten. betekend dit dan dat dit mijn nieuwe leven is? 

nee want als ik de onderzoeken over neuroplasticiteit kan geloven dan betekend het dus dat het brein zich het hele leven lang ontwikkeld dat er je hele leven lang paden gecreëerd worden die je lijf aanstuurt. dan betekend dat dus dat er nieuwe veilige paden gecreëerd kunnen worden. 

dus vanaf nu vertel ik mijzelf dat het oke is, dat het oke is wat ik doe, dat het oke is wat ik voel, en vooral dat ik veilig ben. terwijl ik dit typ lijkt er even een momentje van ontspanning te komen en het besef dat ik al een half uurtje bezig ben ipv een kwartiertje. Mijn lieve kat ligt naast mij te knorren en ik besluit om hier even van te genieten.