verdwaald

de afgelopen 4 dagen heb ik rondgelopen met een leeg gevoel, onrust in mijn lijf en een leeg hoofd. even niet meer weten hoe ik de draad weer moest oppakken. letterlijk geleefd worden, bezig zijn met zorgen, zorgen mbt het uwv, mijn dochter, mijn toekomst, doen wat anderen van mij verwachten maar zonder zelf na te denken over hoe dit voelt en of ik dit ook wil, of ik er ook aan toe ben. weinig rust kunnen pakken door het onrustige gevoel in mijn hoofd en lijf. volledig dicht slaan op alle vlakken. ik voelde mij gewoon somber het benauwde mij letterlijk. het gevoel niet goed adem te kunnen halen. Het lukte even niet om de leuke dingen te zien, het lukte even niet om geluk te voelen. het enige wat lukte was kijken naar alles wat niet kan, naar alle zorgen die dit proces met zich mee brengt.

even niet weten waar je zit met je hoofd, je gevoel en je gedachtes. dagen lang in dezelfde kleren lopen, douchen voelt al als teveel, chaos in het huis en de vraag hoe ga ik dit in godsnaam weer omdraaien. 

Maandag de eerste dag van de week. rondlopen zoals de afgelopen 4 dagen, geleefd worden door keuzes die anderen maken omdat ik het zelf even niet kon. het zuigt mij leeg. dus vandaag pak ik de regie weer terug en begin van voor af aan. 

het besef terwijl ik op de bank lig.. als ik door ga zoals ik nu door ga zal ik weer volledig terug vallen. al die mini stapjes van de afgelopen maand vervagen. het gevoel dat ik weer de kleine geluksmomentjes kon zien is weg. dus vandaag is de eerste stap mijzelf weer een beetje terug vinden. de momentjes weer een beetje terug vinden, rust creëren een fijne rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf, even terug naar wat goed voelt. 

even aandacht voor mijzelf en voor wat ik wil. het lege gevoel en de somberheid laten voor wat het is. na 4 dagen lang van de aardbodem verdwenen te zijn is het vandaag weer tijd om een weggetje te vinden. een weggetje naar het zandpaadje waar ik de afgelopen maand het begin creëerde van een weg naar geluk. met als doel dat dit weggetje een hoofdweg gaat worden met het besef dat er af en toe een klein bospaadje is die mij laat verdwalen in een wereld vol onrust, in een wereld vol verwachtingen, een bospaadje die mij leid naar de drukke maatschappij waar ik mijzelf weer even dreig te verliezen, om vervolgens weer een weg te vinden naar mijn eigen pad. 

vandaag begint mijn dag met een kopje koffie, met een zacht muziekje op de achtergrond met een ontspanningsoefening om daarna weer te voelen wat mijn eerste stap gaat zijn om de weg terug te vinden naar mijn zandpaadje. 

de eerste stap is zorgen dat mijn huis weer even een thuis word. een plekje wordt waarin ik kan ontspannen. een stap die niet in 1 dag te zetten is. maar waar ik aankomende week mijn focus op ga leggen. 

het begin van terug lopen naar de plek waar verandering gecreëerd werd.