waarin ik misschien heel voorzichtig durf te zeggen dat het iets beter gaat. De 3de ochtend zonder pijn wakker worden geeft toch weer een beetje hoop! het lijntje is nog erg dun.. Dit merk ik doordat ik nog overspoeld word met verlammende vermoeidheid. Deze rottige vermoeidheid wil nog geen afscheid nemen van mij. Het in de ochtend al zo moe wakker worden dat de moed je gelijk in de schoenen zakt.
maar wat als ik het bij mijzelf ga zoeken.. en de gedachte ´de vermoeidheid wil nog geen afscheid nemen van mij´ omdraai in 'het lukt mij nog even niet om de vermoeidheid los te laten' wat als ik de regie pak? wat als ik de frustraties omdraai naar zelfliefde. Het lukt mij nog niet en dat is oke. want ik groei..
Het vertrouwen tussen mij en mijn lichaam is even zoek. De balans is weg. 3 jaar lang heb ik het gevoel gehad dat mijn lijf mij in de steek liet! van een actief leven naar letterlijk geen stap meer kunnen verzetten zonder pijn. van een actief leven, naar dagen weg slapen op de bank en in bed.
mag ik dan ook even trots zijn? trots op het feit dat er een kleine groei is? en ja.. bij groei hoort ook groeipijn, vallen en opstaan. Het begrip voor de seintjes die mijn lijf geeft wordt steeds groter. Het bewustzijn dat deze seintjes niet altijd nodig zijn. het lief zijn voor mijzelf, stil staan bij de seintjes die mijn lijf geeft, het dankbaar zijn voor mijn lijf die mij beschermt tegen gevaar ook al is dit er niet.. om vervolgens zelf de keuze te maken of de activiteit veilig genoeg is om verder te gaan of dat het inderdaad weer tijd is voor een pauze.
ik ben trots, trots op de kleine stapjes die ik maak. Ik besef mij ook dat het lijntje nog erg dun is.. waarna ik vanmiddag een telefoontje kreeg van het uwv waarin ze mij vertellen dat de wia per april met de helft omlaag gaat. Overvalt dit mij, ik sla compleet dicht.. ik word aangesproken met 'goedmiddag mevrouw post, ik kom u vertellen dat uw wia uitkering vanaf april flink omlaag gaat, we weten niet of de herkeuring optijd gaat plaats vinden en wat hier uit gaat komen, dit is wat we doorzetten en waar u het mee moet doen mevrouw post, ik wens u nog een fijne dag toe.' wat?! een bedrag waar ik net mijn hypotheek mee kan betalen.. hoe ga ik dan nog voor mijzelf en mijn dochter zorgen?! hoe kan ik werken als ik niet langer dan 2 uur wakker kan zijn zonder activiteit. mijn stressysteem staat weer volledig aan.
op dat moment valt er een kaartje op de deurmat waarop staat.
'ik zie een gloednieuw levensjaar met veel meevallers, wind mee, steuntjes in de rug, bergen lief en bar weinig leed, mazzeltjes, heerlijke wijn, roze olifanten, prachtige muziek, mooie films, nieuwe schoenen, vrienden door dik en dun...' en een kadobon van rituals voor mijn verjaardag! heel erg bedankt hiervoor! want dit doorbrak het momentje even van een overspoeling, een chaos met alle problemen die na dit bericht door mijn hoofd vlogen en er nog niet zijn.
Misschien was dit net even de wending die ik nu nodig had. vertrouwen op het proces.. even tijd voor mijzelf. heel erg bedankt voor dit kaartje!
ik besluit de bon te verzilveren en alles maar even te laten bezinken. want inmiddels ben ik aan het leren dat als pad A niet goed voelt er een pad B gecreëerd kan worden. Hoe dit pad er uit ziet? ik weet het niet.. maar laat ik er nu vanuit mogen gaan dat er een pad B komt. Dat ik hier op mag vertrouwen.
Reactie plaatsen
Reacties