terug naar het begin

Langzaam aan vind ik de weg naar mijn hoofdpad weer. Met de gedachte 'dat ik mij even slechter voel betekend niet dat het ook daadwerkelijk slecht gaat' wandel ik langzaam aan weer terug naar het hoofdpad. Na alle terugvallen die ik heb gehad weet ik dat ik er ook weer uitklim. Dit geeft vertrouwen en moed om te blijven zoeken naar het juiste pad om te bewandelen. 

waarin dit dal begon met veel zorgen binnen verschillende rollen in mijn leven, begint de rust weer terug te komen. Is alles dan opgelost? nee zeker niet wat dat betreft is alles nog in ontwikkeling. Door een stukje bewustwording mbt de cirkel van invloed, lukt het inmiddels om het voor nu even los te laten. om dit paadje pas te gaan bewandelen wanneer het ook daadwerkelijk nodig is. Ik vertrouw erop dat er oplossingen gaan komen. dat er gaat gebeuren wat ik nodig heb om verder te kunnen werken aan herstel. 

weer kom ik bij mijzelf uit. Ik ben de enige die vind dat dit allemaal direct opgelost moet worden. ik leg mijzelf die druk en die spanning op voor wat er komen gaat. ik ben degene die de controle wil houden en deze niet kan loslaten. Maar wat als ik deze controle langzaam aan wel los laat? wat gebeurt er dan en hoe ziet mijn leven er dan uit.. Met kleine stapjes heb ik de zorgen om het uwv voor nu los gelaten, met kleine stapjes laat ik de zorgen mbt mijn dochter los en vertrouw erop dat ik haar genoeg kan steunen in de paden die zij gaat bewandelen. Door los te laten ontstaat er weer een stukje ruimte. Ruimte om zelfverzekerd terug te lopen naar het pad waar mijn verandering in mindset begon. 

mijn lijf geeft seintjes, of nouja... mijn lijf heeft een enorme storing gegeven om duidelijk te maken dat de patronen waarin ik leefde niet gezond zijn, blijkbaar waren eerdere seintjes niet duidelijk genoeg en had mijn lijf dit virus nodig om letterlijk tot stilstand te komen. 

Om terug te kijken naar waar ik vandaan kom, om te kijken naar vaste patronen. om deze stuk voor stuk onder de loep te nemen en te kijken naar wat op dit moment nog in mijn leven past. om te leren op een eerlijke manier naar mijzelf te kijken, zonder trauma's, oordelen van anderen of van mijzelf. 

zoals eerder benoemd heb ik brieven geschreven, briefen voor mijzelf maar aan mijn familie en aan mensen die mij in het verleden zoveel pijn gedaan hebben waardoor ik niet kon zijn wie ik was, waardoor ik nu in een fase zit waarin ik eindelijk mag gaan kijken naar wie ik ben. vorige week heb ik de laatste brieven geschreven met als afsluiter een brief voor mijzelf. 

deze week ga ik de brieven bespreken met mijn psycholoog om een afscheid te kunnen nemen van de rottige jeugd die ik heb gehad. om een start te kunnen maken met het herschrijven van deze trauma's en herinneringen. om mijn gevoel hierbij te veranderen. Een heftig proces maar een start voor een zoektocht naar mijzelf. 

eindelijk voel ik mij weer gemotiveerd om nieuwe stappen te zetten, nieuwe paden te ontdekken en daarmee hoop ik opnieuw mijn lijf te kunnen vertellen dat het allemaal oke is, dat ik veilig ben, en dat ik opnieuw afscheid kan nemen van alle pijntjes in mijn lijf, ik opnieuw de ademruimte kan vinden die ik nodig heb en ik uiteindelijk hoop het punt te bereiken waarin ik ook afscheid mag en kan nemen van de vermoeidheid. Ik ben mij ervan bewust dat dit een langproces zal zijn. Maar eindelijk voel ik weer even het vertrouwen in mijzelf en het vertrouwen in mijn weg naar herstel!