het zonnetje schijnt en de kutnacht is voorbij. Gisteren weer een therapiesessie gehad waarin ik compleet dissocieerde.. wat een eng en naar gevoel was dit.. mij lichaam voelde alsof mijn ziel uit mijn lijf verdween, alsof ik er niet meer inzat. een volledige blokkade als gevolg en de bijkomende vermoeidheid.
maar vandaag schijnt het zonnetje! ik zie hem, maar ik voel mij even erg onzeker... extra redenen om extra aandacht te geven aan mijzelf vandaag! want weetje ziek zijn of een slechte dag hebben betekent niet dat je geen aandacht mag hebben voor jezelf.
Soms is het enorm confronterend om jezelf te zien van een paar jaar geleden, of zeg maar gerust een paar kilo geleden.. over het algemeen loop ik van de 7 dagen 6 dagen in een joggingpak, pyjama, oude kleren.. ( want die pyjama moet ook wel is in de was;)) gewoon omdat alles teveel is. Mijn sociale contacten zijn minimaal, geen werk.. wat betekend geen bevestiging van de buiten wereld dat ik er toe doe. op sommige dagen ( vooral rond de menstruatie zoals nu..) dan voel ik mij niet meer speciaal, niet meer speciaal voor mijn vriend, voor vriendinnen. wanneer je wereld instort valt er zoveel weg.. en dat doet pijn.. en nu een beetje extra pijn want de therapie sessies gaan inmiddels over mijn pestverleden, over de dreigingen, over hoe ik opgegroeid ben. hier heb ik geleerd dat ik niet goed genoeg ben, ik niet mooi ben, iedereen beter is dan ik.. ik was altijd het bijzondere meisje, het bijzondere meisje in negatieve zin. soms wil ik ook gewoon graag het bijzondere meisje in positieve zin zijn.
vandaag besluit ik aandacht te geven aan dit gevoel. ik heb zo goed als de hele ochtend weg geslapen en dit heeft niet geholpen om mijn energie terug te krijgen of om mij beter te voelen. dus ik besluit om weer even een keer lief te zijn voor mijzelf, om mijzelf weer te waarderen voor wie ik ben. En eerlijk? nee dat lukt niet goed als ik er bijloop in een joggingpak.. met haren die vol zitten met knopen.. met de slaappoepjes nog in mijn ogen..
mijn lichaam voelt als lood. mijn hoofd is mistig, elke beweging voelt als een onmogelijke taak.. en toch.. toch kies ik ervoor om vandaag niet weg te zakken in die mist.. ik besluit de douche aan te zetten, voel het warme water en besluit 'vandaag ben ik er wel!' ik trek mooie kleren aan en ik smeer wat makeup op mijn gezicht ( lees makeup van mijn dochter want dit is niet iets wat ik nog dagelijks doe;) ) ondanks dat mijn uiterlijk dat afgelopen jaren is veranderd, ondanks alles wat ik heb meegemaakt vertel ik mijzelf vandaag dat ik er mag zijn! dat ik mooi ben zoals ik ben en dat ik trots mag zijn op wie ik ben zonder bevestiging van de buiten wereld. en ja! mijn gevoel, mijn negatieve gedachtes veranderen! ik meen wat ik zeg en ik ben trots op het feit dat ik ondanks de slechte dag deze stap heb gezet!
en weetje.. ik raad dit iedereen aan om op een slechte dag juist even liefdevolle aandacht te geven aan wie je bent.. het verlicht niet de fysieke pijn.. maar voor mij geeft het even een gevoel van eigenwaarde!
Reactie plaatsen
Reacties