de wekker gaat. een keer, twee keer, drie keer. alsof mijn lichaam weigert om vandaag te beginnen. mijn hoofd bonkt, mijn spieren voelen zwaar. ik trek de kleren aan die al een poosje in de gang hangen. schoon genoeg om door te kunnen, vies genoeg om te laten zien hoe moe ik ben. in de keuken smeer ik mijn ontbijt, mijn handen bewegen automatische, maar in mijn hoofd is het een chaos. ik zou zoveel moeten doen vandaag.. maar wat wil ik? mijn brein schreeuwt het antwoord: slapen. slapen tot alles normaal is..
ik ben mij bewust van dit gevoel en even mag het er zijn. Er is niet veel ruimte voor want de psycholoog zit straks op mij te wachten. ik plof op de bank en bedenk 'waar ga ik het over hebben vandaag?' vorige week bekeek ik oude fotos van mijn jeugd. mijn vingers glijden over de foto's. mijn adem stokte, daar stond ze.. het meisje dat ik was. Bang, onzeker.. ik keek naar haar en voelde de pijn alsof het gister was. Een onzichtbare hand kneep mijn keel dicht. mijn hoofd wilde wegkijken maar mijn hart fluisterde: kijk... echt kijken.. kijken zonder stemmen van anderen. wat zie je dan?
vroeger dacht ik: 'ik ben dik, ik ben lelijk, ik ben het niet waard' maar nu zie ik: ik was een kind. een meisje dat worstelde. een meisje dat geloofde in de woorden van anderen, omdat niemand haar leerde hoe ze zichzelf mocht zien.
tijdens dit gesprek met de psycholoog lopen de tranen over mijn wangen. ik zie het... ik zie dat ze ongelijk hadden.. ik zie dat ik ben gaan leven naar de woorden van een ander.. Waar de pesters bijna stopte omdat ik meer uitzicht ging. Ging ik door, ik nam hun taak op mij door mijzelf pijn te doen, mijzelf vernederen en een patroon ontwikkelen waarin ze gelijk kregen..
vast geroeste patronen. ze zijn zo lastig te doorbreken.. want waar ik nu weet dat dat dit allemaal niet waar was blijft het tot op heden een onderdeel van mijn leven.
eenmaal thuis stap ik naar buiten. de zon schijnt vol op, even lijkt ze wat extra warmte uit te stralen. alsof ze zeggen wil 'je mag er zijn' mijn lichaam ontspant. niet omdat alles opgelost is maar omdat ik er even mag zijn. geen strijd, geen haat. maar gewoon... mij.. de zon verwarmd mijn wangen een enigsinds koud briesje streelt mijn huid. ik verdien het om hier te zijn. mijn ogen vallen dicht. dit keer niet om te ontsnappen maar om te voelen, in dat moment, in die warmte, besef ik: ik mag hier zijn.
Reactie plaatsen
Reacties