Daar lig ik dan. Mijn benen voelen als lood, mijn hartslag hamert in mijn borst. 110 in rust. Alsof mijn lichaam een marathon loopt terwijl ik stil lig. de zon brandt op mijn huid, maar ik voel de hitte nauwelijks. wat ik wel voel, is de vermoeidheid. diepe, allesomvattende vermoeidheid, alsof elke vezel in mijn lijf te zwaar is om te dragen.
Mijn blik dwaalt af naar mijn motor, verstopt onder een deken in de hoek van de tuin. mijn vingers jeuken om de sleutels te pakken, de motor te starten en gewoon... te rijden. weg van alles, de wind in mijn gezicht, het gevoel van controle. maar mijn lijf beslist anders. vandaag ligt de vrijheid onder een deken, net als mijn energie.
mijn gedachten springen als losgeslagen pingpongballen door mijn hoofd. van alles wat ik had willen doen, naar alles wat ik moet, naar niets. ik probeer ze te ordenen, een plan te maken, iets van structuur te vinden, maar er is geen touw aan vast te knopen. dus laat ik het maar gewoon zijn. wat kan ik anders?
ik zet mijn wekker op een uur. dan komt mijn dochter thuis van school. even lijkt mijn lichaam zich eraan over te geven, zak ik in een lichte slaap. maar dan.. veel te snel.. het geluid van de wekker. een uur voelt als 5 minuten. ik open mijn ogen, ga zitten en meteen draait de wereld. duizeligheid golft door mijn hoofd, mijn maag trekt samen, nee vandaag wil het niet. mijn lijf voelt te zwaar om op te staan, mijn hoofd te vol om iets te willen.
ik scrol even op mijn telefoon, hopend op een sprankje afleiding, maar alles lijkt leeg. leegte in mijn scherm, leegte in mijn hoofd. ik weet niet wat ik met mijzelf aan moet vandaag.
dan hoor ik haar stem. mijn dochter stormt enthousiast binnen, haar ogen stralen als ze vertelt dat ze wil koken vandaag. een klein moment van verlichting. wat ben ik blij dat ze dit wil leren, en dat ze zonder het te beseffen, even iets van mijn zorgen overneemt.
ze loopt met haar vriendinnetje naar boven om zoals afgesproken haar wasmand uit te ruimen. en ik? ik blijf liggen. Niet omdat ik lui ben, niet omdat ik niets wil, maar omdat mijn lijf mij dwingt. omdat ik geen keus heb. mijn lichaam laat mij letterlijk stilvallen, maar ik weet niet waarom.
ik leg mijn telefoon weg, sluit mijn ogen nog even. misschien, als ik ze straks weer open, weet ik wat ik met deze dag wil. en zo niet? dan is dat vandaag ook genoeg. want vechten tegen mijn eigen lichaam is een strijd die ik niet kan winnen. Dus ik kies ervoor om mild te zijn, om mijzelf niet nog verder uit te putten met verwijten. het leven met long covid is al zwaar genoeg. ik hoef het mijzelf niet nog zwaarder te maken.
Reactie plaatsen
Reacties