Na een paar week weer geleefd te worden en het gevoel van controle verlies. Stap ik vanmorgen opnieuw mijn bed in. Want aankomende week wordt een week met rust ruimte en de focus op zelfzorg! in therapie dwalen we af van het eerste doel ´trauma verwerking´ we staan stil bij de chaos van het hier en nu, de basiszorg schiet er bij in, rust vinden lijkt even niet te lukken. na 2 week op medicatie geleefd te hebben is het weer tijd om een stap terug te doen. De basis!
Vanmorgen was deze ruimte er! ik kon mij overgeven aan de vermoeidheid, ik zakte niet weg in afleiding maar ik gaf er aan toe. na dat mijn dochter vertrokken was naar school stapte ik opnieuw mijn nog warme bed in.
Ik voel de energie uit mijn lichaam trekken en besluit de telefoon aan de kant te leggen en te gaan slapen. Al snel beland ik in een soort van waas. Een waas tussen slapen en dromen in. Ik weet even niet wat de werkelijkheid is en wat een droom is. Ik kijk naar buiten en daar is het grijs en grauw. langzaam voel ik mijn ziel uit mijn lichaam trekken. even voel ik verdriet de grijze waas van buiten lijkt achter mijn oogleden te verschijnen, ik zie een schim tevoorschijn komen. tintelingen vullen mijn lichaam en ik laat het toe. laat deze beleving maar komen want ik ben veilig, ik lig veilig onder mijn dekens en er kan niks gebeuren. Ik hoor een zacht gehuil en zeg ´kom maar, kom maar bij mij liggen´ik ben te moe om nog te bewegen, mijn lichaam is op. langzaam veranderd de schim in een klein meisje. Naar even goed kijken zie ik mijzelf, ik herken mijzelf van vroeger en het is oke, alles wat er nu komen gaat is welkom. Ondanks de spanning in mijn lijf, ondanks de tintelingen en het dove gevoel in mijn benen. het mag er zijn. samen belanden we in een beeld, ik zit op de schommel en op dat moment voel ik de schommel onder mij, ik voel de duizeligheid van het heen en weer wiegen, ik voel de kriebels in mijn buik. kijkend naar de kindjes in de zandbak besef ik mij. ik ben hier, op het schoolplein, de plek waar vroeger veel nare dingen gebeurde en nu nu ben ik daar. alleen op de schommel, kijkend hoe anderen aan het spelen zijn. het eenzame gevoel komt naar boven. terwijl ik op die schommel zit voel ik iets in mijn rug branden, ik voel mij bekeken. een vlaag van onveiligheid giert door mijn lijf, spanning in mijn buik en ik stel mijzelf de vraag durf ik het? durf ik achterom te kijken? Wil ik zien wat er gebeurd? mijn rug begint steeds meer te branden, mijn spieren verstijven, mijn ademhaling versneld. ik besluit sterk te zijn en mij om te draaien. Al mijn zintuigen staan al op scherp.. ik hoor wie er achter mij aan het voetballen zijn, ik hoor wat ze zeggen zonder te kijken weet ik precies wat het spel is wat ze spelen. maar vandaag besluit ik dat ik het mag aan gaan. ik mag het recht in de ogen kijken en ik mag zien wat er gebeurt.
ik draai mij om op de schommel en zie de pesters voetballen, ik kijk half naar de grond, half naar hun zodat ze niet zien dat ik kijk.. Maar ik hou ze wel in de gaten want ik voel mij niet veilig. De lucht betrekt, er komt een mist opzetten en de lucht kleurt grijs, alsof er elk moment een storm los gaat breken. de lucht lijkt mijn gevoel te weerspiegelen, angst, paniek, dreiging, eenzaamheid. Net voordat de storm losbarst gaat de schoolbel. met een noodgang rennen de jongens op mij af, een paar rennen mij voorbij andere geven een duw aan de schommel en schreeuwen "lelijke vetzak!" "je moeder is een hoer!" "kanker wijf!". Daar zit ik dan alleen op de schommel, kijkend naar inmiddels een leeg voetbalveld, een lucht die elk moment kan los barsten. ik word overspoeld met angst en verdriet, er komt een stagiaire naar mij toe en zegt 'kom meisje we gaan gauw naar binnen het word slecht weer' ik pak haar hand vast en zie mijzelf verloren met haar mee lopen de school binnen.
De wekker gaat, mijn hoofd en mijn lijf zijn er nog niet aan toe. het lukt mij niet mijn ogen te openen, ik druk de wekker weg zodat hij over een uur nog een keer gaat, ik merk op dat ik mijn benen niet meer voel, tintelingen in mijn knieeën alsof het bloed niet verder wil stromen alsof er een enorme blokkade vast zit in mijn benen. mijn mond valt open, mijn ademhaling wordt zwaar en ik heb er geen controle op. door mijn neus ademen lukt niet meer, ik krijg mijn mond niet dicht. even wordt ik overvallen door benauwdheid, ik hoor een harde snurk en verlies de volledige controle over mijn lichaam. ik probeer mijn benen te bewegen maar een doof gevoel laat mij weten dat dit niet gaat lukken. ik lig vast in mijn eigen bed. mijn hartslag ik krachtig en raakt af en toe het ritme kwijt.. paniek overspoeld mij.. en dat is waar de volgende droom alweer start. ik bel de ambulance. het duurt even want ik lig alleen in huis, ik kan de deur niet openen, dus ze moeten inbreken. eenmaal bij mij gekomen tillen ze mij op een brancard ze nemen mij mee. ik ben verdoofd, ik kan mij niet meer bewegen, mijn ademhaling hapert. 2 mannen nemen mij mee, geven mij zuurstof en zijn aan het lachen. ik voel mij rot. de gedachtes 'ze lachen vast om mij.. ze vinden mij vast een aansteller, lelijk, te dik..' maar al snel werd het tegendeel bewezen. 2 aardige mannen die plezier hadden in hun werk. die grapjes maakte, die mij gerust stelde het is oke, alles wat er nu gebeurd is oke, het mag er zijn! alle sensaties mogen er zijn want ik ben veilig en het komt goed! mijn wekker gaat opnieuw. met moeite doe ik mijn ogen open, ik beweeg langzaam mijn benen. alles doet het weer. maar alles voelt enorm zwaar. ik heb er moeite mee. ik heb er moeite mee om uit bed te komen. ik zit op de rand van het bed en ik besef mij wat er gebeurd is. terug naar de basis, zelfzorg, de verwerking van dit deel van mijn leven is begonnen. en even voordat ik verder ga met de dag van vandaag voel ik een momentje van trots. trots dat ik dit heb kunnen toe laten! trots dat ik niet ben weg gerend voor dit nare gevoel. De redder die ik toen nodig had heb ik vandaag toe kunnen voegen aan mijn herinneringen. hiermee is weer een stukje van een naar verhaal herschreven. weer een stapje dichter naar herstel van trauma's.
verder deze dag? toen ik beneden kwam was het 20 graden, zaten de buren buiten koffie te drinken en bleek die grijze lucht alleen te bestaan in mijn verleden.
zelfzorg? vandaag zag dat eruit om deze herbeleving toe te mogen laten. om deze herbeleving goed af te kunnen sluiten. ook al is dit een topje van een enorme ijsberg het is een begin!
Reactie plaatsen
Reacties