de dag dat ik een duif probeerde te redden en mijzelf bijna vergat.
vanochtend begon zoals zo velen. moeizaam, uitgeput, nog niet klaar om deze dag te beginnen. Maar voor even zet ik mijn masker op. mijn masker om mijn dochter met een glimlach naar school te kunnen brengen. vandaag stond in het teken van de koninklijkepaasspelen. kinderen gillend van blijdschap, een schoolplein vol beweging en harde muziek. en ik? ik keek toe vanaf de zijlijn tussen alle ander trotse ouders!
dit duurde een half uurtje. na 15 min voelde ik mijn lijf al in protest komen. spierpijn kroop in mijn benen, kuiten verzuurde, duizelingen hingen achter mijn ogen om elk moment aan te kunnen vallen. na een half uurtje sleep ik mijzelf naar de auto. Ja.. de school is 500 meter van mijn huis. Maar dit half uurtje rechtop moeten staan voelt al als het bewandelen van de mount everest.. waarin ik eerst in de planning had nog een boodschapje te gaan doen werd nu rust... meteen weer naar bed, voordat ik instort.
tot ik de auto parkeerde, tot hij schreeuwde..
de buurman, dierenliefhebber. boos.. 'jouw kat heeft een duif aangevallen! hij is gewond! ik wil hem helpen maarja ik krijg hem niet te pakken want die kat vliegt er steeds op af' ik voelde zijn frustratie, zijn zorgen om de duif.. en toen zag ik hem.. de duif.. struikelend, wegkwijnend, verloren, een spoor van veren achter latend. zucht... 'vervelende rot kat!' kraam ik nog een keertje uit.
mijn lijf riep nee.. maar mijn hart? ja mijn hart schreeuwde JA. Ik wist als ik niets doe gaat hij waarschijnlijk dood..
ik strompelde zijn kant op, mijn benen trillend, elke stap brandde. mijn lijf wilde liggen, stil zijn, maar iemand moest iets doen.. en blijkbaar was ik dat, want mijn kat had dit veroorzaakt.. en ik voelde mij schuldig.
de duif verstopte zich.. mijn kat joeg op hem alsof zijn leven er vanaf hing.. de buurvrouw kwam erbij.. en zo veranderde mijn knuffelkat van de buurt, mijn geliefde prachtige grijze Noorseboskat in een moordenaar.. en ik? te langzaam, te moe, te ziek om het goed te doen.
de eerste poging faalde. de duif zat verstopt in de bosjes mijn kat ontsnapte en deed de zoveelste poging om de duif alsnog te pakken. daar zat de duif.. in elkaar gekropen.. angstig en waarschijnlijk veel pijn.. poging nummer 2.. poging nummer 3.. alles in mij trok krom, ik hapte naar adem, mijn benen blokkeerde, verzuurde en weigerde nog een stap te zetten.. maar ik kon het niet.. ik kon het niet loslaten.. de kat moest ieder geval naar binnen.. voordat deze ellende nog groter werd..
de kat vloog opnieuw op de duif af.. en dit keer had ik hem!! ik had de duif gered van nog een aanval.. met een hartslag van 140 plof ik op de bank.. mijn lijf is op... de kat miauwt het hele huis bij elkaar en ploft uiteindelijk ontevreden op zijn kleedje..
ik kijk naar buiten.. daar zit hij dan.. in elkaar gekropen onder een auto... het ging niet meer... ik kon niet meer.. maar mijn hart kon het niet verdragen.. uit wanhoop belde ik de dierenambulance, ik haalde er nog een buurman bij.. nog 1 poging dan.. met een bezem, doos en een deken in de aanslag. alles op alles gezet.. mijn hele ziel gegeven om deze duif te redden.. tot mijn lichaam echt de stekker er uit trok.. de deken gleed uit mijn handen... de duif liep.. de duif vloog... hij VLOOG!
en ik? ik stond daar.. kapot.. pijn door mijn hele lijf. tranen over mijn wangen. mijn benen wilde niet meer, mijn hoofd maalde. 'heb ik wel genoeg gedaan? heb ik gefaald? was ik te laat?'
ik sleepte mijzelf naar huis, ging liggen, in tranen. niet alleen om de duif.. maar omdat ik het weer deed.. weer ver over mijn grens, weer luisteren naar de wereld, en niet naar mijzelf. Maar wat moest ik dan?..
mensen denken dat long COVID alleen maar een beetje moe zijn is. maar het is niet moe, het is leeg, uitgeput tot op je ziel. en toch blijft het leven om je heen eisen stellen. blijven mensen kijken, verwachten en oordelen.. en ik? ik met mijn grote hart wil voldoen, wil helpen, wil goed zijn.
en ja.. soms betekent goed zijn kiezen voor jezelf.. en dat.. dat voelt als falen. want vandaag koos ik half voor mijzelf, en half voor een duif en nog steeds... nog steeds weet ik niet of ik het goed gedaan heb.. maar wat ik wel weet is dat leven met long COVID kiezen is.. kiezen tussen verliezen en overleven en soms moet je iets of iemand laten gaan om zelf overeind te blijven staan.. ik hoop dat de duif ergens vliegt en vrijer is dan ik mij voelde.
Reactie plaatsen
Reacties