Vandaag komt de vraag naar boven, wie was ik eigenlijk voor al deze klachten die corona wakker geschud heeft? Nou dit was ik.. met de nadruk op was.. want dit is niet meer de persoon die ik wil zijn.. iemand die zich wou bewijzen, bewijzen aan de wereld dat ik goed genoeg ben, bewijzen dat ik meer kan dan iedereen ooit had verwacht, bewijzen dat ik een gelukkig mens ben, alles perfect willen doen, continu uit mijn comfort zone stappen want dat is wat mij sterk zou maken, dat was de weg in mijn hoofd die ik moest bewandelen.. om te worden wie ik graag wou zijn.
En nu? Wat nu? Want ik kan niet meer wat ik altijd deed.. Wat nu mijn lijf mij verplicht om stil te staan.. om letterlijk te vertragen pas nu begin ik te leren kijken naar wat ik wil.. naar wat ik echt wil..
en weetje.. vandaag kom ik er achter dat de wereld veel mooier is als het wat langzamer gaat. Want waar ik eerder door het bos ging hardlopen rende ik voorbij alles wat mooi is om te zien en te ervaren. De roofvogels die zonder wapperende vleugels over de bomen vliegen, de eendjes die in het water zwemmen, de reiger die langs de kant van het water staat te wachten op zijn eten. Ja.. ik vertraag.. maar in dit moment lijkt de wereld even met mij mee te vertragen. Roofdieren vertragen om hun prooi te vinden.. ik vertraag om mijn geluk in deze dag te vinden.
Zittend op een bankje genietend van de zon die achter de grijze wolken verschijnt heb ik ook vandaag mijn geniet momentje weer gevonden.
De chaos in mijn lijf, de chaos in mijn huis of laten we zeggen de chaos in mijn leven. Voor nu mag het er even zijn! Want dit kleine momentje van deze dag pakt niemand mij meer af
wat was jouw momentje van vandaag?
Reactie plaatsen
Reacties